Op zaterdag 23 augustus 2025 werd de parel van het zuiden bezocht. De wandeltocht stond op het programma van de activiteitencommissie. En het was een zeer succesvol evenement, dat bleek al voordat we ook maar één voetstap hadden geplaatst. Er waren maar liefst dertien enthousiastelingen die de (over)tocht hadden geboekt naar Zeeuws Vlaanderen.  Het was dan ook een koers in het bos van De Klinge, dus daar was niet veel reclame voor nodig om belangstelling op te wekken bij onze leden en aanverwanten. Van onze vereniging konden worden genoteerd Bart, Arie, Wim B., Nico, Peter en Ronnie. Hun gemotiveerdheid dreef andere lieden ook tot een opgave voor het Belgische bos. En het moet gezegd, allemaal grappige lui, te weten Ingrid, Helmi, Monica, Tonnie, Anne-Marie en Roy. Was dit alles, neen hoor, we hadden zelfs een mascotte in onze gelederen, de vierjarige Joes.  Het was verzamelen bij het ’t Roesthuys, Szydlowskiplein 6 te Axel. Een ieder was uiteraard tijdig aanwezig in de genoemde uitspanning. We werden gelijk vertroeteld door de gastvrouw en (vooruit dan maar) ook de gastheer van ’t Roesthuys. Een werkelijk heerlijk appelgebak vulde onze magen. De saamhorigheid was gelijk geregeld, dus er moesten geen toespraken worden gehouden dat er in teamverband moest worden gehandeld deze dag. Het opgesteld schema liep gelijk vertraging op van een vijftiental minuten, doordat Dhr. Wim B. nog een tweede bakje wenste. Uiteindelijk zijn we dan toch nog vertrokken, via Clinge (Nederland) luidt toeterend De Klinge (België) binnenrijdend. Door Jos (helaas lid van de VC Vlissingen) en zijn handlanger was de route al eerder verkend, zodat we naadloos de parkeerplaats konden vinden. Bij deze parkeerplaats werden we toch weer eens geconfronteerd met het feit dat de voetbalcomplexen in Nederland toch van een behoorlijk hoger niveau zijn dan van onze zuiderburen. Na een onverstaanbare toespraak van een lid van uw activiteitencommissie, werd met de tocht aangevangen. En na 400 meter de weg rechtsaf, waarna we in een uniek gebied kwamen. Volop rust, mooie rustige paden, overheersende flora, een groene oase en een wisselend landschap. Onze Joes (mascotte) was zeer goed geluimd en vol energie wees hij ons de weg. Je kon duidelijk constateren dat hij de genen bezat van zijn opa, te weten Bart, steeds in beweging. Vanzelfsprekend was er sprake van een grondige voorbereiding, we moesten gewoon via een knooppuntensysteem de etappe wandelen. De groep bleef goed bij elkaar, er was duidelijk goed geoefend door een ieder, de maanden voorafgaande aan deze tocht. De kilometers vorderden gestaag en via een oversteekplaats kwamen we in het tweede gedeelte van de eerste sessie. Ook hier prachtige gebieden in een meer open landschap. Na een negental kilometers naderden we een locatie genaamd “De Dodendraad”. Hier was de rustplaats gesitueerd, op een droog grasveld, want natuurlijk schijnt in Vlaanderen altijd de zon. Er was door de commissie geregeld dat we op dit dorre stuk land moesten gaan lunchen. Wat een armoedige vertoning. Een ieder was overtuigd dat er een lunch op niveau zou worden aangeboden, integendeel, we moesten met onze oude en versleten ledematen op dekens gaan zitten. En dat was nog niet alles, bij het neerleggen van deze artikelen (de dekens dus) kwam er een zodanige stof vrij dat het raadzaam was geweest wanneer er mondkapjes waren verstrekt. Maar goed, alles werd in een positieve richting geduwd door de komst van een blauw bestelbusje. Hopende op een weerzien met Esther (gastvrouw), moesten we genoegen nemen met de gastheer (Roderick). Maar deze gedachtegang werd snel teniet gedaan, want wat we voorgeschoteld kregen was optimaal, overheerlijke broodjes (zeer rijk gevuld) van “t Roesthuys”. Een ieder plofte vermoeid neer op de uitgeslagen dekens en de stof verdringende gingen we genieten van het gebodene. Wat een kwaliteit en hoeveelheid. Nadat de buiken waren gevuld met al dat lekkers, werd er autoritair medegedeeld dat een ieder de tweede sessie ook moest gaan vervolmaken. Overleg was niet aan de orde. Na een onzinnig lusje begonnen we weer verder te zwalken, nog steeds onder aanvoering van de onvermoeibare Joes. De organisatie was duidelijk aan slijtage toe. We wandelen een totaal verkeerd pad in, waardoor we weer helemaal terug moesten zwoegen, de hongerige vleesetende Belgische wolven hijgend achter ons aan. Uiteindelijk kwamen we weer in de juiste richting te lopen. De natuur werd er steeds mooier op, ook deze etappe was kleurrijk en zeer gevarieerd. De moed bleef er ondertussen goed in, het was een zeer prettig en bovenal positief gezelschap. Gelukkig geen groepjesvorming, klasse!! We hadden best ook nog wel ons clublied willen zingen, maar helaas, we wandelden herhaaldelijk door rustgebieden. En zie, helemaal nog geen gekreun, gesteun of gezeur, moeten aanhorende kwam toch het beruchte fietspad weer in beeld. Einde oefening in het fenomenale bos en dan hadden we nog niet alles gezien van dit gebied. De tocht was voorbij gevlogen, de afstand was een kleine 14 km. geworden. Totaal geen blaren te hebben opgelopen, keerden we weer terug naar Roderick en Esther. Hier in het Axelse gingen we vrolijk en luidruchtig verder met de festiviteit. Drank en fris kwamen ter tafel, omlijst met een heerlijke kaas en vleesplank. Komt u eens in Axel dan moet u toch echt eens een bezoek brengen aan ’t Roesthuys”. Zoals altijd in het leven, komt er een einde aan een evenement, een ieder zat al huilend in de wagens vanwege het feit dat ze terug moesten keren uit Vlaanderen naar Walcheren. Ik wil een ieder dankzeggen voor zijn of haar enorme inzet op deze zaterdag. Ik kijk er met heel veel plezier op terug, het was een geniaal evenement, door ieders positieve opstelling.

Ronnie Krocke

Bijgevoegd de link voor de foto’s; Foto’s; Wandeltocht Clinge 23-8

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *