De hobby van mijn broer………………………..pfffff……………….
U weet het misschien nog niet, maar ik heb ook nog een liefhebbende broer. Hij woont in het Brabantse, tsja, je moet wat om een woning te pakken te krijgen tegenwoordig. Zijn voornaam luidt Mejia. Waarom mijn fantastische ouders hem zo hebben genoemd is mij een raadsel. De slapende ambtenaar van de gemeente Breskens zal op 13 juli 1957 wel vreemd hebben opgekeken bij deze vermelding. Mijn vader was een zeer gezellig iemand, dus een borrel heeft waarschijnlijk invloed op hem gehad bij de aangifte tot geboorte en mijn moeder was blij, ondertussen wel de vermelding dat ze nog vreugdevoller waren met mij, maar dat terzijde. Dit bovenstaande gegeven is even een aanloop, want Mejia (mijn broer) is arbiter en lid van de COVS groep Breda. Nu heb ik zelf niets met de voetbalsport, mijn hobby is dammen, alhoewel sommigen dat dan weer geen sport noemen. Mijn broer moest op zaterdag 15 maart 2025 fluiten bij de wedstrijd Dauwendaele- VCK. Ondanks dat ik het een domme liefhebberij (dat fluiten dus) vindt van mijn broer, besloot ik, omdat wij toch een rustdag hadden op het dambord deze ontmoeting te bezoeken. Ik moet eerlijk toegeven, het was een enerverend begin, compleet met vuurwerk met alle jeugdigen. Perfect geregeld door de thuisploeg. Bij het rondlopen rond het speelveld zag ik alle vroegere kameraden, die mij later nog te pas kwam, maar dat wist ik toen nog niet. De eerste helft vond ik best leuk om te zien, volop strijd, het voetbal was minder, volgens de vele deskundigen naast mij. Wel viel mij toen al op, wat een conditioneel vermogen mijn broer had. Mejia was duidelijk aanwezig, qua loopvermogen. Terwijl sommige spelers al in de eerste helft stonden na te hijgen, bleef mijn broer steeds in beweging, heel erg knap. Had ik vroeger nooit achter hem gezocht. Hij stond overal slechts een paar meter van de spelsituaties af, wel vreemd (maar nogmaals ik weet niets van voetbal) dat dan anderen binnen het veld en langs de zijlijn commentaar leverden. Mijn broer bleef de eerste opvallend coulant, een karaktertrek van onze familie, wij zijn niet snel in paniek en kunnen heel erg goed incasseren. De rust brak aan. Niets aan de hand en om 15:35 uur begon de tweede helft. De wit-zwarten scoorden en dat was VCK vertelde men mij. Toen openbaarde zich een geheel andere strijd, namelijk het verbale gecombineerd met een veelvoud van overtredingen. Gelukkig trad mijn broer daar goed tegen op (commentaar), gele kaarten in overvloed. En dat vond ik wel zonde voor die spelers. Maar mijn vroegere klasgenoot hielp mij gelijk uit de waan. Om gele kaarten geven de spelers totaal niets, was zijn mededeling. De club betaald toch wel (het is in belang van) en er schijnt vaak een potje voor te zijn, waaruit de boetes worden betaald, was zijn antwoord. Jammer dat hij dan de volgende competitiewedstrijd niet mee mag doen, was mijn weerwoord. Mijn makker vertelde echter, dat je er eerst vijf moet hebben vooraleer een schorsing volgt. Dus je mag er nog al wat verzamelen voor een sanctie volgt. Nogal veel lijkt mij, als leek. Ondertussen volgde – zoals al eerder vermeld – Mejia de match op de voet, maar ja, als er dan iets achter je rug geschiedt door volwassenen en men de weg kwijt is qua gedrag, dan volgt een stopzetting van de wedstrijd. Kwam mij mooi, ik moest toch nog naar Groenrijk om een plant te kopen voor sluitingstijd. Maar voor de zoveelste keer werd ik gekapitteld deze middag door een metgezel. Hij verklaarde dat het een bezinningsperiode betrof die mijn broer inlaste. Kijk dat typeert ook ons geslacht, we geven altijd mensen een tweede kans, niemand is feilloos, al dachten sommige spelers van wel zo te horen. Nadat alle spelers – die ter aarde waren gestort wegens (vermeende?) aanslagen- in de kleedkamers waren gedeponeerd, begon de bezinning. “Bezinning”, een woord dat ik voor het laatst had meegekregen op de zondagschool 58 jaar geleden. Dus even de betekenis opgezocht het betekent onder meer “gebruik van je verstand”, “berouw”, “nadenken” enzovoort. Maar nadat mijn broer de wedstrijd had hervat, bleek dit niet besteedt aan alle spelers. Heel erg formidabel van Mejia dat hij kalm bleef, je zal toch mee gaan met die onvolwassenheid in het speelveld. Rustig bleef hij leiding geven, wat al een prestatie was. Ondanks dat ik totaal geen opleiding heb in een beoordeling van een leidsman en de voetbalsport (nogmaals gezegd) wereldvreemd is voor mij, vond ik hem fabelachtig arbitreren. Maar goed, dat kan ook belangenverstrengeling zijn, deze kwalificatie. Wel een opmerking, als het al mag, je kon goed zien dat mijn broer als een vredesrechter te boek stond binnen zijn werk. Bij opstootjes ging hij soms de spelers uit elkaar halen, maar achter zijn rug, enzovoort. Ook bij mijn sport – de damsport dus – moet je soms afstand nemen van het bord, om een beter overzicht te krijgen. De wedstrijd naderde het einde, alle aanslagen en vooral kritieken aan hem zijn adres te noteren. Een blijmoedig gegeven is het feit dat ik vaak met mijn broer (Mejia) naar Panta Rhei ga op de zondagmiddag. De muziek staat daar altoos zo knetterhard, dat we allebei gehoorschade hebben. Bij het eindsignaal gingen bijna alle zwart-witten naar de scheidsrechter toe. Ik schrok mij te pletter, wilde al over de omheining springen, om hem te ontzetten. Nu sprong mijn vroegere kameraad, mij ook weer te hulp, net op tijd voor de sprong. Gelukkig maar, met mijn 70 jaar had ik alles gebroken en mijn broer is na een 45 jaar in het ziekenhuis te hebben gewerkt ook met pensioen. De reden tot deze “bestorming”, was het feit volgens mijn makker dat de winnende ploeg altijd tot felicitaties overgaat m.b.t. de leiding. Van de geel-blauwen, bedankte bijna niemand mijn broer. Maar zie, verschillende spelers van de geel-blauwen stonden bij de tribune, richting kleedkamers. Ach, zie eens, dacht ik in al mijn goedheid, die gaan een erehaag vormen voor Mejia/mijn broer. Heel erg te waarderen, dat je ondanks een verlies toch een huldeblijk geeft aan de arbiter. Dat ging gepaard met de kleur van de liefde, een rode kaart. Ook nu werd ik weer eens terecht gewezen, maar ik ben dan ook niet verder gekomen dan MAVO-4 pretpakket, m.a.w. niet verder doordenken. Immers mijn kornuit verklaarde dat dat geen erehaag was, maar een kwestie van mijn broer nog eens attenderen op het feit dat hij niet naar eerlijkheid had gehandeld. Nu ja, dat vond ik nog eens een aantijging, wij zijn in oprechtheid opgevoed. De ontmoeting was ten einde en ik liep weer naar de uitgang. Nog gevraagd of dit een belangrijke wedstrijd was, dat was het geval verklaarde mijn gesprekspartner, want onder deze klas zijn nog twee klassen en een heleboel klassen hogerop vulde hij aan. De uitslag had ik ook verkeerd, bij de damsport gaan we ook wel eens kaarten, wanneer er een moment is tot bezinning. Bij een bepaald kaartenspel gaat het er om dat de winst gaat naar diegene die de meeste kaarten heeft bemachtigd. Dus ik dacht dat de wedstrijd een uitslag kende van 6-2, maar het was 0-1. U zult begrijpen, dat ik niets begrijp van de voetbalsport, door deze opmerking. Ene Klaas Verspoor (nooit van gehoord) had namens de PZC een verslagje gemaakt voor zijn krant. Daar zal ik maar niet op reageren. Fietsend naar huis zag ik nog de jeugd voetballen op een pleintje, hopelijk hebben zij de wedstrijd niet gezien, ach, een voorbeeldfunctie, u kent dat wel. Wat een hobby van mijn boer, de hoogste complimenten aan allen die dit vak uitoefenen, klasse en de hoogste waardering vanaf het gestoelte bij het dambord. Van mijn krijgt Mejia/mijn broer de hoogste score, alhoewel Groenrijk dicht was door de bezinning en ik naar de plant kon fluiten.
Ronnie Krocké.