Op een druilige zaterdag werd met gezwinde spoed gekoerst van een wedstrijd in de reserve 2e klasse naar een ontmoeting in de 2e klasse.
De kamp die op het programma stond was Walcheren tegen SVOD ’22 op het Bonedijke complex. Diegene die de wedstrijd in goede banen moest leiden was ons activiteiten commissielid, toekomstig bestuurslid en aanjager van de social media bij onze club, te weten Frans.
De match werd gespeeld op het pas aangelegd schitterend kunstgrasveld. Formidabel om weer eens te spreken met voetballers uit jaren zeventig, die inmiddels zeventig jaar zijn (of nog ouder) en zeventig oude verhalen uit de sloot halen ,dat het vroeger allemaal beter was. Het was overigens blijkbaar een belangrijk evenement want beide trainers stonden stijf van de zenuwen langs de lijn hun spelers te instrueren. Of hun discipelen daardoor beter gingen functioneren, ik betwijfel het. Veelal was de situatie al geschiedt en werd achteraf toegeroepen wat hun spelers hadden moeten doen. Maar goed, ik snap het wel, alle oefenmeesters moeten tegenwoordig tonen dat ze betrokken zijn met hun ploeg, door zenuwachtig in hun speelgebied te paraderen.
De punten moeten binnenvliegen, want zelfs bij de 5e klassers worden trainers ontslagen bij gebrek aan prestaties (Koewacht, SDO’63).
Altijd humorvol om te lezen dat dan door gebrek aan chemie in goed overleg is besloten uit elkaar te gaan.
De leidsman Frans had ik in deze competitie al eerder gezien bij de partij ’s Heer-Arendskerke tegen V.C.K. en ik hou wel van zijn stijl van leiding geven en dat werd nog eens bevestigd op deze speeldag. Hij behoudt de vaart in het spel door niet al te pietluttig te arbitreren en hij laat veel toe, fysiek gezien. Daardoor was deze wedstrijd – wat qua strijd en passie betreft – heerlijk om te zien. Felle duels met veel fysiek spel werden uitgevochten. Ook fascinerend om te zien wat voor spelers daar wel of niet mee konden omgaan. Dan zeggen sommigen dat de scheidsrechter de regie kwijt is, maar ik keer het net even om door te constateren wat voor spelers wel kunnen omgaan met een behoorlijke vrijheid van duels. Uiteraard werd het geen zogenaamde “veldslag”, Frans hield de volledige controle over de wedstrijd door wel op de juiste momenten de grenzen aan te geven waarbinnen mocht worden gestreden. Door het feit dat Frans veel ruimte gaf om te handelen ontstonden er spelmomenten waarop de emoties iets hoger opliepen. Vreugdevol om waar te nemen dat Frans daarin niet mee ging, bleef gewoon emotieloos leiding geven. Conditioneel niets om op aan te merken en dat was nog niet zo éénvoudig om alles bij te benen. SVOD’22 maakte veelvuldig gebruik van de counter middels diepe ballen, maar dat werd moeiteloos bijgelopen door Frans. Ook paste hij de voordeelregel (net als Stepan eerder op de dag) fantastisch toe. Schatte heel sterk in wanneer dit kon worden toegepast c.q. wanneer de overtreding zodanig was dat een fluitsignaal op zijn plaats was. Sommige spelers (dat schijnt mode te zijn) kregen last van de vallende ziekte, waardoor er somtijds commotie ontstond. Goed positie kiezen bij die spelsituaties was een heel sterk punt van Frans, “lekker” op afstand blijven staan en het overzicht daardoor bewarend. Gele kaarten prima, tsja, eens houdt het op vanzelfsprekend als ze het niet blijven snappen.
Dat er twee doelpunten (terecht) werden afgekeurd schijnt volgens het vermelde in de media “verschrikkelijk” te zijn. Nu ja, dat lijkt mij wel heel erg simpel, gaat daar een overtreding aan vooraf, dan wordt een doelpunt afgekeurd. Frans bleef werkelijk de gehele krachtmeting (de juiste omschrijving van deze wedstrijd, “kracht”) consequent leiding geven en kende geen enkele verzwakking op wat voor front dan ook. Deze partij was nog niet zo éénvoudig om te leiden, door alle ingrediënten zoals boven omschreven. Maar door een probleemloze arbitrage, was het een jofele middag.
Frans, de hoogste complimenten mijnerzijds!
Ronnie Krocké.